Paradijs

Vanochtend donderde ik bijna van mijn stoel toen in het rek hoog boven mijn hoofd naar Dantes Paradiso greep.

 

Prothesen

Een grote was gedaan en op alle mogelijke plaatsen opgehangen omdat het droogrek onvoldoende ruimte biedt: dus op en over de ruggen van stoelen, aan deurklinken, spanjoletten, het uiteinde van een staande lamp, een bronzen klauw en andere uitsteeksels. De dingen zijn in deze context niet alleen prothesen, ze reiken ons ook de hand, hoe volmaakt of verminkt ze ook zijn.

 

Lichtje

Tsjechov, geparafraseerd: ‘Voor het lichtje in de verte, daar leven we voor.’

 

Hitler-klokken

Toch een beetje vreemd dat in Duitsland (Thüringen) op de Holocaustdag (27 januari, bevrijding van Auschwitz) nog altijd enkele kerkklokken luiden waarin ‘Alles fuer’s Vaterland – Adolf Hitler’ gegraveerd staat. Zelfs de DDR hebben ze overleefd.

 

Positie

Spartelen in een netwerk ligt me minder dan observeren vanuit mijn web.

 

Verschrijving

Wie zou niet vrolijk worden van een geslaagde verschrijving als ‘boekenblijlage’?

 

Ultrakurz…

Ik dacht het patent te hebben op het langste Duitse woord ooit:
Ultrakurzwellengeradeausempfänger.
Maar nu ben ik gevloerd door Timothy Garton Ash: Weltpolitikfähigkeitsverlustvermeidungsstrategie
(op de Veiligheidsconferentie van München).

 

De Taliban zijn onder ons

In 2011 won Eugen Gomringer, moedertaal Spaans, Bolivië, nu Zwitserland, 93 jaar, de poëzieprijs van de Berlijnse Alice Salomon-school in Marzahn, Berlijn. Een van zijn beroemdste gedichten ‘Avenidas’ uit 1953 werd als hommage aan de zuidgevel van de school in zwarte letters aangebracht:

avenidas
avenidas y flores
flores
flores y mujeres
avenidas
avenidas y mujeres
avenidas y flores y mujeres y
un admirador

dreven
dreven en bloemen
bloemen
bloemen en vrouwen
dreven
dreven en vrouwen
dreven en bloemen en vrouwen en
een bewonderaar

Omdat het gedicht in 2017 als seksistisch en aanstootgevend werd bevonden, werd het van de gevel verwijderd.

Uitwas #MeToo bedreigt intellectuele onafhankelijkheid

Ian Buruma, de ontslagen hoofdredacteur van ‘The New York Review of Books’, antwoordt in de ‘NRC’ van zaterdag op de vraag of hij het gevoel heeft door een uitwas van de #MeToo-beweging te zijn geraakt: ‘Indirect wel, ja. Mensen die zich inzetten voor een beweging hebben sterk de neiging de wereld te zien in termen van vriend of vijand. Lastig voor een blad dat probeert de intellectuele onafhankelijkheid te handhaven. Dat vrouwen als volstrekt gelijken met mannen kunnen samenwerken, is absoluut nodig. Maar “The Review” is niet een orgaan van de beweging. Ook over #MeToo moet je sceptisch kunnen blijven.’ Buruma, die zichzelf ‘toxic’ (besmet) noemt, werd op staande voet ontslagen wegens plaatsing van een omstreden #MeToo-gerelateerd artikel in ‘The New York Review of Books’.

 

Rest vrijheid

Voor de mogelijkheid om een rest van (passieve?) weerstand te bieden in een dwangstelsel formuleert Hegel de geslaagde uitdrukking: ‘De vrijheid die nog binnen de verknechting overeind blijft staan’, ‘die Freiheit die noch innerhalb der Verknechtung  stehenbleibt’.