Mars

het zijn de stappen
die me redden
niet de woorden
die later komen
en die
de echo’s
van mijn hielen zijn

dat stappen
waarmee ik de innerlijke vijand
uitput
die me belegert
met de linies van zijn regels,
zijn spelling,
zijn spijkerschrift,
zijn lagelandgepieker

mijn marcheren
dat alleen maar marchanderen is:
het vellen van mijn huid
het vloeren van opstandigheid

ik verhinder
dat de vijand zich nestelt
in mijn ribfluwelen bloed
dat in werkelijkheid
slechts een doekje is
waarmee ik ’s avonds
mijn theater sluit

wat is de zaal nu moe
van de gewoede stemmen

het donker
bekroont
met zijn geaardheid
al het licht.

Advertenties